Tweet
https://www.telegraaf.nl/watuzegt/16...uwen-niet-john
Hierom praten vrouwen niet, John
Wie gaat John de Mol uitleggen waarom vrouwen bang zijn seksuele intimidatie en verkrachting bij een werkgever te melden? Waarom hun zwijgen niet de reden mag zijn voor bedrijven om geen maatregelen te treffen die ze beschermen? Want zijn reactie in de Youtube-uitzending van Boos (die deze week beschuldigingen van seksuele intimidatie, aanranding en verkrachting aan het adres van respectievelijk Jeroen Rietbergen, Marco Borsato en Ali B bracht) liet precies die mentaliteit zien waardoor misbruikte vrouwen niet naar voren durven komen.
John de Mol vindt dat als vrouwen hun mond niet open doen, niemand in actie kan komen. Ook hij niet, hoewel hij bij Boos zat om zijn afschuw te uiten over wat er gebeurd is en spijt te betuigen. Hij kwam oprecht over en juist die oprechtheid bood een inkijkje in de beleving van machtsverhoudingen door hen – vaak mannen – die aan de top van de machtspiramide staan. De Mol begrijpt niet waarom misbruikte vrouwen bang zijn om te praten. De mediatycoon die alles durft te zeggen en over iedereen in zijn imperium het laatste woord heeft, verbaast zich dat misbruikte vrouwen uit angst en schaamte niet voor zichzelf opkomen: hoe veraf kun je staan van de gewone man/vrouw?
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/321d32b8-7ae4-11ec-a3fc-0218eaf05005.jpg)
Wellicht kent John de Mol zelf geen angst en schaamte, of vormen deze gevoelens geen beletsel als hij zijn imperium regeert. Als hij iets kan, waarom kunnen anderen datzelfde niet?
Geestelijke klap
Wel, daarom niet, beste John: omdat seksuele misdrijven de slachtoffers niet alleen tijdens de wandaad verlammen, maar nog vele maanden, jaren daarna en soms een heel leven. Omdat ook de geestelijke klap zo groot is dat vrouwen niet eens durven beseffen wat er gebeurd is. Omdat het verwoorden daarvan soms als aanvaarden aanvoelt. Omdat praten daarover het trauma versterkt. Praten is toegeven, openbaren, dan is er geen ontsnapping meer aan harde oordelen. De angst komt door schaamte, machteloosheid, zelfs schuldgevoel.
Een mediamagnaat die in imago’s handelt, zou moeten begrijpen hoe bepalend je zelfbeeld is en hoe snel dat door anderen kan worden verbrijzeld. Onderschat ook de angst niet om niet gehoord te worden. Als de nationale ’knuffelallochtoon’ Ali B, die je kan maken of breken als muzikant, vlak na de verkrachting zegt dat niemand je zal geloven als je het doorvertelt, geloof je dat. Als de zwager van De Mol appt dat het niet ’cool’ is om iets door te vertellen, terwijl je in een programma van De Mol afhankelijk bent van hem, dan ben je bang dat jouw klacht, jouw welzijn geen prioriteit heeft. Waarom? Omdat het duizenden keren daarvoor zo gewerkt heeft. Omdat we in een cultuur leven waarin vrouwen hun mond houden omdat ze weten dat de leraar, de docent, de promotor, de baas, de topbestuurder ze monddood en werkeloos kunnen maken als ze praten in organisaties waarin de dader de macht heeft. Omdat ze weten dat mondigheid vaak in hun nadeel werkt en het nog maar de vraag is of de dader bestraft wordt.
Streng contract
Waarom zijn ze bang? Wellicht ook omdat ze een contract ondertekend hebben waarin financiële sancties staan op praten. Zo werkte het bij The Voice. Benieuwd of iemand ze bij die contractondertekening ook een gids gaf met bedrijfsregels die hen beschermen voor misbruik. Vast niet. Ook daarom zijn ze bang: omdat ze zich onbeduidend voelen. Omdat ze weten dat zij in het beklaagdenbankje terechtkomen, in plaats van de huftervedettes die dickpics sturen, aan vrouwen zitten of verkrachten. Omdat wie macht en aanzien geniet, zich heel lang kan misdragen terwijl de entourage wegkijkt. Daarom.
De verbijsterde blik uit de ivoren toren is bekend. Maar De Mol is niet de enige met deze verbazing over zwijgende vrouwen, daarvoor hoef je geen geprivilegieerde captain of industry te zijn. De woorden van De Mol klinken voor velen vast logisch, zonder bewijs is er immers geen misdrijf. Dat is wat eraan scheelt: het ís een breed gedeelde mentaliteit. Het is een manier om gruwelijke zaken te simplificeren en behapbaar te maken: pas als vrouwen praten, kunnen we bergen verzetten. Maar je moet leren horen wat dit betekent: de verantwoordelijkheid wordt indirect bij de misbruikte vrouwen gelegd.
Onbedoeld leiden achteloze of belerende opmerkingen aan het adres van slachtoffers tot een klimaat waarin de schuld bij de verkeerde wordt gelegd. We vragen ons niet af wat er mis is met sommige mannen, met machtsverhoudingen, met bedrijfsculturen en de samenleving in het algemeen, we vragen ons alleen af wat die vrouwen bezielt dat ze niet praten.
Jongere generatie
De kentering is gelukkig in zicht. De metoo-generatie doorbreekt het zwijgen en overwint de schaamte. Een jonge programmamaker als Tim Hofman van Boos onderzoekt, luistert, begrijpt en bevraagt anders dan zijn oudere vakgenoten. De jonge generatie vindt het niet normaal dat handtastelijkheden en seksuele intimidatie als jovialiteit en hartelijkheid geëxcuseerd worden. De ach-zo-gaat-het-altijd-reactie vinden de jonge klokkenluiders beschamende medeplichtigheid. Want zo hoort het nooit te gaan, ook niet onder extraverte artiesten.
Iedereen die leiding geeft moet ervan uitgaan dat het zal gebeuren en moet duidelijke protocollen opstellen om het te voorkomen en om slachtoffers meteen te helpen. Vrouwen en mannen moeten meteen bij aanstelling weten waar ze terecht kunnen als het gebeurt. Dat is een begin. En kijk, ook John de Mol kwam na de uitzending met een verklaring dat hij geschrokken is van hoe zijn woorden over zijn gekomen en dat hij aan de slag gaat voor verandering. We houden hem eraan.
Hierom praten vrouwen niet, John
Wie gaat John de Mol uitleggen waarom vrouwen bang zijn seksuele intimidatie en verkrachting bij een werkgever te melden? Waarom hun zwijgen niet de reden mag zijn voor bedrijven om geen maatregelen te treffen die ze beschermen? Want zijn reactie in de Youtube-uitzending van Boos (die deze week beschuldigingen van seksuele intimidatie, aanranding en verkrachting aan het adres van respectievelijk Jeroen Rietbergen, Marco Borsato en Ali B bracht) liet precies die mentaliteit zien waardoor misbruikte vrouwen niet naar voren durven komen.
John de Mol vindt dat als vrouwen hun mond niet open doen, niemand in actie kan komen. Ook hij niet, hoewel hij bij Boos zat om zijn afschuw te uiten over wat er gebeurd is en spijt te betuigen. Hij kwam oprecht over en juist die oprechtheid bood een inkijkje in de beleving van machtsverhoudingen door hen – vaak mannen – die aan de top van de machtspiramide staan. De Mol begrijpt niet waarom misbruikte vrouwen bang zijn om te praten. De mediatycoon die alles durft te zeggen en over iedereen in zijn imperium het laatste woord heeft, verbaast zich dat misbruikte vrouwen uit angst en schaamte niet voor zichzelf opkomen: hoe veraf kun je staan van de gewone man/vrouw?
Wellicht kent John de Mol zelf geen angst en schaamte, of vormen deze gevoelens geen beletsel als hij zijn imperium regeert. Als hij iets kan, waarom kunnen anderen datzelfde niet?
Geestelijke klap
Wel, daarom niet, beste John: omdat seksuele misdrijven de slachtoffers niet alleen tijdens de wandaad verlammen, maar nog vele maanden, jaren daarna en soms een heel leven. Omdat ook de geestelijke klap zo groot is dat vrouwen niet eens durven beseffen wat er gebeurd is. Omdat het verwoorden daarvan soms als aanvaarden aanvoelt. Omdat praten daarover het trauma versterkt. Praten is toegeven, openbaren, dan is er geen ontsnapping meer aan harde oordelen. De angst komt door schaamte, machteloosheid, zelfs schuldgevoel.
Een mediamagnaat die in imago’s handelt, zou moeten begrijpen hoe bepalend je zelfbeeld is en hoe snel dat door anderen kan worden verbrijzeld. Onderschat ook de angst niet om niet gehoord te worden. Als de nationale ’knuffelallochtoon’ Ali B, die je kan maken of breken als muzikant, vlak na de verkrachting zegt dat niemand je zal geloven als je het doorvertelt, geloof je dat. Als de zwager van De Mol appt dat het niet ’cool’ is om iets door te vertellen, terwijl je in een programma van De Mol afhankelijk bent van hem, dan ben je bang dat jouw klacht, jouw welzijn geen prioriteit heeft. Waarom? Omdat het duizenden keren daarvoor zo gewerkt heeft. Omdat we in een cultuur leven waarin vrouwen hun mond houden omdat ze weten dat de leraar, de docent, de promotor, de baas, de topbestuurder ze monddood en werkeloos kunnen maken als ze praten in organisaties waarin de dader de macht heeft. Omdat ze weten dat mondigheid vaak in hun nadeel werkt en het nog maar de vraag is of de dader bestraft wordt.
Streng contract
Waarom zijn ze bang? Wellicht ook omdat ze een contract ondertekend hebben waarin financiële sancties staan op praten. Zo werkte het bij The Voice. Benieuwd of iemand ze bij die contractondertekening ook een gids gaf met bedrijfsregels die hen beschermen voor misbruik. Vast niet. Ook daarom zijn ze bang: omdat ze zich onbeduidend voelen. Omdat ze weten dat zij in het beklaagdenbankje terechtkomen, in plaats van de huftervedettes die dickpics sturen, aan vrouwen zitten of verkrachten. Omdat wie macht en aanzien geniet, zich heel lang kan misdragen terwijl de entourage wegkijkt. Daarom.
De verbijsterde blik uit de ivoren toren is bekend. Maar De Mol is niet de enige met deze verbazing over zwijgende vrouwen, daarvoor hoef je geen geprivilegieerde captain of industry te zijn. De woorden van De Mol klinken voor velen vast logisch, zonder bewijs is er immers geen misdrijf. Dat is wat eraan scheelt: het ís een breed gedeelde mentaliteit. Het is een manier om gruwelijke zaken te simplificeren en behapbaar te maken: pas als vrouwen praten, kunnen we bergen verzetten. Maar je moet leren horen wat dit betekent: de verantwoordelijkheid wordt indirect bij de misbruikte vrouwen gelegd.
Onbedoeld leiden achteloze of belerende opmerkingen aan het adres van slachtoffers tot een klimaat waarin de schuld bij de verkeerde wordt gelegd. We vragen ons niet af wat er mis is met sommige mannen, met machtsverhoudingen, met bedrijfsculturen en de samenleving in het algemeen, we vragen ons alleen af wat die vrouwen bezielt dat ze niet praten.
Jongere generatie
De kentering is gelukkig in zicht. De metoo-generatie doorbreekt het zwijgen en overwint de schaamte. Een jonge programmamaker als Tim Hofman van Boos onderzoekt, luistert, begrijpt en bevraagt anders dan zijn oudere vakgenoten. De jonge generatie vindt het niet normaal dat handtastelijkheden en seksuele intimidatie als jovialiteit en hartelijkheid geëxcuseerd worden. De ach-zo-gaat-het-altijd-reactie vinden de jonge klokkenluiders beschamende medeplichtigheid. Want zo hoort het nooit te gaan, ook niet onder extraverte artiesten.
Iedereen die leiding geeft moet ervan uitgaan dat het zal gebeuren en moet duidelijke protocollen opstellen om het te voorkomen en om slachtoffers meteen te helpen. Vrouwen en mannen moeten meteen bij aanstelling weten waar ze terecht kunnen als het gebeurt. Dat is een begin. En kijk, ook John de Mol kwam na de uitzending met een verklaring dat hij geschrokken is van hoe zijn woorden over zijn gekomen en dat hij aan de slag gaat voor verandering. We houden hem eraan.
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/728acb58-7c2e-11ec-ad1f-0255c322e81b.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/a39fd126-7d77-11ec-b37e-0255c322e81b.jpg)
Comment