https://www.telegraaf.nl/entertainme...-verwachtingen
Recensie Hackney Diamonds
Kroonjuweel van Rolling Stones: nieuwe album overtreft stoutste verwachtingen
18 jaar moesten de fans wachten. Maar het nieuwe album van de Rolling Stones overtreft de stoutste verwachtingen. Hackney Diamonds kun je zonder gêne tussen topplaten als Sticky Fingers, Exile on Main St. en Some Girls zetten.
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/285ab356-6cda-11ee-ac2c-02d2fb1aa1d7.jpg)
© MARK SELIGER
Je mag het niet hardop zeggen, maar eigenlijk hebben de Rolling Stones na de release van het album Tattoo You in 1981 geen consistent topalbum meer gemaakt. De platen in de decennia erna waren nooit slecht. Ze misten echter de urgentie, drive en brille van het oude werk.
De laatste jaren is er iets gebeurd binnen het Stones-kamp. Eerst bracht de band in 2016 met Blue & Lonesome een inspirerende ode aan de blues. De dood van drummer Charlie Watts in 2021 was een ander weegmoment voor Mick Jagger (80) en Keith Richards (79). Het duo, ook wel The Glimmer Twins genaamd, doken met een nu-of-nooit attitude de studio in om samen met Ronnie Wood (76)en nieuwe drummer Steve Jordan nieuwe songs op te nemen.
Tekst gaat verder onder de afbeelding
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/8f7b18dc-6cda-11ee-a9a7-02c309bc01c1.jpg)
De keuze voor de nieuwe producer Andrew Watt (32) blijkt een schot in de roos te zijn geweest. Of zoals Jagger het in een interview noemde: „Andrew gaf ons een enorme schop onder de kont!” Watt droeg in de studio elke dag een ander Rolling Stones-shirt om zijn respect aan de bandleden te tonen. En het heeft gewerkt. Hackney Diamonds is de beste plaat Stones-plaat van laatste 40 jaar. Jazeker! Geen moment klinken de song oubollig of geforceerd modern.
Ondanks de hobbelige aanloop naar het eindresultaat, klinkt dit 30e album van de Stones geen moment als een museumstuk. Hackney Diamonds kun je zonder dralen naast het beste werk van de band kan zetten. Drummer Jordan die al eerder zo fantastisch speelde op John Mayer’s meesterwerk Continuum, neemt de band ritmisch bij de hand. Met zijn hemelse- maar minimalistische groove, past Jordan het Stones-uniform hem perfect. Mooi is dat dat Charlie Watts samen met voormalig bassist Bill Wyman ook nog te horen is op het heerlijk funkende Mess It Up en het vilein rockende Live By The Sword.
Gastrol
De gastrol van Paul McCartney die een fuzz-bas bedje legt onder het ijzersterke Bit My Head Off is, raak. Zeker als Jagger McCartney toe roept: „Come on Paul, Let’s hear something”. Ook Lady Gaga’s bijdrage is allesbehalve anoniem. De manier waarop zij haar strot opentrekt op de ijzersterke gospel Sweet Sounds Of Heaven. doet denken aan Merry Clayton’s bijdrage op Gimme Shelter. Natuurlijk kijkt de band terug.
Whole Wide World verhaalt over de begindagen en mag Wood met flitsende gitaarsolo schijnen. Dat is iets wat Mick Jagger het hele album doet. Zijn onverslijtbare stem is op deze plaat immers het echte kroonjuweel. Depending on You neigt dan weer naar de melodische frivoliteit van Ruby Tuesday. De plaat sluit af met een rake versie van de Muddy Waters-song Rolling Stones Blues. Het zou een gestroomlijnd slotakkoord kunnen zijn van een illustere carrière. Maar gelukkig gaat het bij de Stones nooit gestroomlijnd...
Recensie Hackney Diamonds
Kroonjuweel van Rolling Stones: nieuwe album overtreft stoutste verwachtingen
18 jaar moesten de fans wachten. Maar het nieuwe album van de Rolling Stones overtreft de stoutste verwachtingen. Hackney Diamonds kun je zonder gêne tussen topplaten als Sticky Fingers, Exile on Main St. en Some Girls zetten.
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/285ab356-6cda-11ee-ac2c-02d2fb1aa1d7.jpg)
© MARK SELIGER
Je mag het niet hardop zeggen, maar eigenlijk hebben de Rolling Stones na de release van het album Tattoo You in 1981 geen consistent topalbum meer gemaakt. De platen in de decennia erna waren nooit slecht. Ze misten echter de urgentie, drive en brille van het oude werk.
De laatste jaren is er iets gebeurd binnen het Stones-kamp. Eerst bracht de band in 2016 met Blue & Lonesome een inspirerende ode aan de blues. De dood van drummer Charlie Watts in 2021 was een ander weegmoment voor Mick Jagger (80) en Keith Richards (79). Het duo, ook wel The Glimmer Twins genaamd, doken met een nu-of-nooit attitude de studio in om samen met Ronnie Wood (76)en nieuwe drummer Steve Jordan nieuwe songs op te nemen.
Tekst gaat verder onder de afbeelding
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/8f7b18dc-6cda-11ee-a9a7-02c309bc01c1.jpg)
De keuze voor de nieuwe producer Andrew Watt (32) blijkt een schot in de roos te zijn geweest. Of zoals Jagger het in een interview noemde: „Andrew gaf ons een enorme schop onder de kont!” Watt droeg in de studio elke dag een ander Rolling Stones-shirt om zijn respect aan de bandleden te tonen. En het heeft gewerkt. Hackney Diamonds is de beste plaat Stones-plaat van laatste 40 jaar. Jazeker! Geen moment klinken de song oubollig of geforceerd modern.
Ondanks de hobbelige aanloop naar het eindresultaat, klinkt dit 30e album van de Stones geen moment als een museumstuk. Hackney Diamonds kun je zonder dralen naast het beste werk van de band kan zetten. Drummer Jordan die al eerder zo fantastisch speelde op John Mayer’s meesterwerk Continuum, neemt de band ritmisch bij de hand. Met zijn hemelse- maar minimalistische groove, past Jordan het Stones-uniform hem perfect. Mooi is dat dat Charlie Watts samen met voormalig bassist Bill Wyman ook nog te horen is op het heerlijk funkende Mess It Up en het vilein rockende Live By The Sword.
Gastrol
De gastrol van Paul McCartney die een fuzz-bas bedje legt onder het ijzersterke Bit My Head Off is, raak. Zeker als Jagger McCartney toe roept: „Come on Paul, Let’s hear something”. Ook Lady Gaga’s bijdrage is allesbehalve anoniem. De manier waarop zij haar strot opentrekt op de ijzersterke gospel Sweet Sounds Of Heaven. doet denken aan Merry Clayton’s bijdrage op Gimme Shelter. Natuurlijk kijkt de band terug.
Whole Wide World verhaalt over de begindagen en mag Wood met flitsende gitaarsolo schijnen. Dat is iets wat Mick Jagger het hele album doet. Zijn onverslijtbare stem is op deze plaat immers het echte kroonjuweel. Depending on You neigt dan weer naar de melodische frivoliteit van Ruby Tuesday. De plaat sluit af met een rake versie van de Muddy Waters-song Rolling Stones Blues. Het zou een gestroomlijnd slotakkoord kunnen zijn van een illustere carrière. Maar gelukkig gaat het bij de Stones nooit gestroomlijnd...
Comment