Announcement
Collapse
No announcement yet.
Wat vinden jullie van de Pieten discussie?
Collapse
This topic is closed.
X
X
-
https://www.telegraaf.nl/nieuws/5946...iet-op-beelden
LIVE | Verdachten ongeregeldheden bij Sinterklaasintocht in Staphorst herkennen zich niet op beelden
ZWOLLE - Vier mannen die worden verdacht van ongeregeldheden tijdens de sinterklaasintocht in Staphorst op 19 november 2022 staan dinsdag voor de rechter in Zwolle. De mannen worden verdacht van openlijk geweld tegen personen en goederen, namelijk auto’s en de inzittenden van de auto's. In de voertuigen zaten personen die op weg waren naar Staphorst om daar te demonstreren.
© ANP
De verdachten maakten deel uit van een grote groep mensen die demonstranten van de actiegroep KOZP tegen wilden houden. Ze blokkeerden de afrit naar Staphorst op de A28 en vielen auto's en mensen van KOZP aan. Reden was dat een deel van Staphorst niet wilde dat „buitenstaanders” zich met de intocht in de Overijsselse plaats zouden komen bemoeien.
De gemeenteraad keurde het gebruikte geweld meteen na de intocht af, maar zei in mei er wel begrip voor te hebben dat „er diepe onvrede is over de landelijke kritiek op hoe wij hier leven”. Staphorst wil niet weggezet worden als „een achterlijk deel van Nederland”. Staphorst peilt in september de emoties in de samenleving en besluit dan of er dit jaar wel een sinterklaasintocht mogelijk is.
Het gaat om drie mannen uit Staphorst van 20, 22 en 27 jaar en een man uit Twenterand van 39 jaar.
Comment
-
https://www.ad.nl/mezza/erik-van-mui...vrij~ab2f8f6d/
PREMIUMErik van Muiswinkel. © Hilde Harshagen | Met dank aan De Koepel, Haarlem
Erik van Muiswinkel was klaar met Zwarte Piet, het publiek niet: ‘Op social media ben ik vogelvrij’
INTERVIEWAls het gaat om ouder worden bevindt cabaretier/acteur Erik van Muiswinkel (62) zich in een fase tussen ont- en erkennen. Hoewel hij werk zat heeft, is hij ook realistisch, zegt hij in dit interview met ons weekendmagazine Mezza. ,,In tegenstelling tot Youp, Freek en Jochem Myjer heb ik geen carrière gebouwd op mijn persoonlijkheid.”
Ik haal je op van het stationsplein appt hij. Kijk maar zoekend rond, ik heb een fiets aan de hand.
En jawel, daar loopt hij: een jongensachtige zestiger in jeans en sneakers, enigszins verwaaid, met die bekende, licht spottende trek om zijn mond. ‘Je ziet eruit alsof je wel op de bagagedrager kunt,’ zegt hij. Zo fietsen we naar de Grote Markt; de journalist wat onhandig manoeuvrerend (waar laat je je handen als je achterop zit bij iemand die je niet kent? Kan ik Erik van Muiswinkel bij zijn middel grijpen?), de cabaretier, acteur, schrijver en vertaler opgewekt kletsend over zijn stad. ‘Haarlem heeft best een paar BN’ers. Mart Smeets woont bij mij om de hoek. Maar we komen niet bij elkaar over de vloer, nee. Kijk, daar staat het bronzen hoofd van Harry Mulisch, de enige ereburger van de stad. Naast een standbeeld van Laurens Janszoon Coster, de zogenaamde uitvinder van de boekdrukkunst, die ontzettend níét de boekdrukkunst heeft uitgevonden. En hier zat een bioscoop, maar nu is het een kroeg. Daar kunnen we rustig zitten.’
Geïnstalleerd in een hoekje van het café bestelt hij een cola en een jonge jenever. Hij voelt zichzelf ook ‘helemaal Haarlemmer,’ zegt hij, al is hij er getogen, niet geboren. Zijn wieg stond in Eemnes. ‘We woonden daar met twee gezinnen op een woonboot, of eigenlijk: in twee hutten op een drijvende bodem. De woningnood was toen veel groter dan nu. Alleen konden we daar de buitenlanders nog niet de schuld van geven.’
Van Muiswinkel is niet wars van enig engagement. Hij voerde campagne tegen de Olympische Spelen in 2008 in China vanwege de repressie in dat land, en in zijn meest recente show verwerkte hij thema’s als de klimaatcrisis en polarisatie. In 2016 stopte hij met zijn rol als Hoofdpiet in het Sinterklaasjournaal. Hij wilde het personage minder stereotiep en racistisch maken, kreeg geen gehoor bij de omroep en nam ontslag. Dat leverde hem lof, maar ook kritiek op. ‘Hele groepen keerden zich van me af, omdat ik een NSB’er was die de boel verraden had.’
Heb je daar nu nog last van?
‘Vooral op Twitter. In het echte leven zit ik in een bubbel van mensen die naar het theater gaan en weleens een boek lezen, maar op social media ben ik vogelvrij. Als ik me in welke maatschappelijke discussie dan ook meng, krijg ik meteen een grote foto van mezelf als Zwarte Piet op mijn tijdlijn, met de mededeling dat ik een huichelaar ben.’
Erik van Muiswinkel. © Hilde Harshagen
Van Zwarte Piet naar actief antiracist: veel mensen vinden het moeilijk te verhapstukken.
‘Ja, maar de omslag vond uiteraard niet van de ene op de andere dag plaats. Het was een blinde vlek. Zoals zovelen ben ik er anders over gaan denken door te luisteren naar argumenten, naar de gevoelens die Zwarte Piet bij mensen van kleur losmaakt. Het duurde ook bij mij even voor het kwartje viel.’
Ook enigszins geëngageerd – want met als thema de kloof tussen arm en rijk – is het muziektheaterstuk Robin Hood, waar Van Muiswinkel momenteel in staat. De voorstelling, een moderne versie van het aloude verhaal, is geschreven door actrice/scenarioschrijfster Ilse Warringa, bekend van De Luizenmoeder. ‘Ze gebruikt veel kritische grappen en verwijzingen naar onze tijd, waarin heel grote monden met heel grote portemonnees de dienst uitmaken,’ zegt Van Muiswinkel. Hij speelt de rol van Koning Jan, die zijn volk onderdrukt met geweld en torenhoge belastingen. ‘Hij heeft een sheriff die het vuile werk voor hem opknapt, een rol van Howard Komproe, en verandert per minuut van stemming. Als hij niet op tijd zijn pilletje neemt, switcht hij van woedende tiran naar huilende kleuter. Heel leuk om te doen. De regisseur en cast zijn jong, behalve Howard en ik, en de muziek is van het Orkest van Gelderland en Overijssel.’
Muzikaal theaterspektakel, dat is een nieuw genre voor jou?
‘Klopt, en het is te gek. Vorig jaar stond ik met mijn dochter Emma, die actrice is, in de musical Moby Dick. Ze hadden een ouwe kapitein nodig, dus dat kwam goed uit. Heel leerzaam om de manier van werken in het muziektheater mee te maken. Het gaat er heel gedisciplineerd aan toe, je moet enorm scherp zijn en meteen je teksten kennen. Ik kon me er moeilijk in voegen. Bij Robin Hood liep ik daar weer tegenaan.’
Teksten leren is lastig?
‘Dat heeft te maken met mijn vak. Mijn cabaretshows schrijf ik natuurlijk zelf, en tot op het laatste moment kan er nog van alles veranderen. Dus stel ik het uit mijn hoofd leren van die teksten uit. In tegenstelling tot echte acteurs, die hun teksten kennen als ze bij de repetities verschijnen. Voor hen werd dat op een gegeven moment wel een beetje vervelend. Maar ik weet: bij de eerste try-out, als het dan echt moet gebeuren, komt het goed.’
Dan verschijnt er een andere Van Muiswinkel?
‘Ik kan niet zo goed tegen repetitielokalen. Ik doe mijn best, maar heb het gevoel dat ik in het luchtledige sta te praten, dat het kunstmatig is. Maar zodra er publiek is, paf, dan ga ik aan. Ik heb zó dat publiek nodig, die directe reactie op wat ik doe. Dat is iets van comedians. Alle zintuigen staan op scherp: wat gebeurt er, waar moet ik ruimte laten, wanneer laat ik de grap aankomen? Howard heeft dat ook. Als er ergens iets te halen valt, laten we die kans niet liggen. Want met iedere lach bouw je een stukje krediet op voor momenten die misschien ingewikkelder zijn.’
Erik van Muiswinkel. © Hilde Harshagen | Met dank aan De Koepel, Haarlem
Buiten het toneel is hij niet altijd de entertainer. ‘Ja, als de juiste mensen mij aanzetten, kom ik wel op stoom. Maar ik ben nooit de permanente lolbroek geweest.’ Toch stond hij al op zijn elfde op te treden voor de Haarlemse cricketclub, aangemoedigd door zijn vader Freek. Die had zelf eigenlijk acteur willen worden, iets wat in zijn familie not done was. Dus ging hij naar Nijenrode, jobhopte hij veelvuldig en deed daarnaast aan amateurtoneel.
Comment
-
Zijn zoon kan zich zo’n voorstelling nog goed herinneren. ‘Ik was een jaar of vijf. In het stuk werd mijn vader voor de rechtbank beschuldigd. Vanachter een houten wasrek dat ik herkende van thuis hield hij een emotioneel betoog. Ik werd doodsbang, het scheelde een haar of ik was hem te hulp geschoten.’ Uiteindelijk zette Freek van Muiswinkel ‘tot ieders verbazing’ alsnog de stap naar professioneel acteren. Op zijn 53ste speelde hij bij Het Haarlems Toneel en hij kreeg rollen in series als GTST en Baantjer, de musical West Side Story en commercials.
Dat junior cabaretier zou worden, was geen vastomlijnd plan. Hij studeerde Nederlands en schreef met zijn vriend Justus van Oel weleens wat liedjes en sketches. ‘We deden domweg wat we leuk vonden en waar we goed in waren, maar opeens kwam dat in een totaal onverwachte stroomversnelling.’ In 1985 wonnen ze het Leids Cabaret Festival en was het duo Zak & As as een feit. Hun voorbeelden: Neerlands Hoop, Adèle Bloemendaal, Gerard Cox, Drs. P, Paul van Vliet.
Zes jaar later stopte de samenwerking. Van Muiswinkel maakte twee soloprogramma’s. Een pittige tijd, vertelt hij. ‘Als Zak & As stelden we iets voor, maar als Erik van Muiswinkel moest ik mijn plek nog bevechten. Van de ene recensent kreeg ik credits, door de andere werd ik met de grond gelijk gemaakt.’
Dacht je niet: ik hang de grap in de wilgen?
‘Nee. Het was wel spannend, want ik had net een huis gekocht met mijn vrouw Paulien en we hadden inmiddels drie kinderen. Maar ik ben opvallend weinig onzeker geweest. Ook niet, met Diederik (van Vleuten, met wie hij later jarenlang een duo vormde, red.). We maakten geen ingewikkeld, tegen de schenen trappend cabaret en hadden een trouwe fanbase, maar moesten ons wel bewijzen aan het grote publiek. Toch werd ik daar niet zenuwachtig van. Wat hielp waren de optredens in een tv-programma als Kopspijkers, waarin we typetjes speelden. Dat gaf een enorme zet.’
Van Muiswinkel als Anton Geesink in Kopspijkers.
Met die typetjes ben je het beroemdst geworden. Hoelang kun je daarmee doorgaan?
‘Niet, gezien mijn leeftijd. Anton Geesink, Dick Advocaat, Harry van Raaij, Louis van Gaal – ik heb ze allemaal gedaan, maar nu is de vijver wel zo’n beetje leeg. Ik kan mensen spelen die ouder zijn dan ik, maar mijn stem, gezicht en motoriek kan ik nu eenmaal niet jonger maken. Wopke Hoekstra, daar zal ik nooit op lijken.’
Wie zou je nog kunnen nadoen?
‘Ronald Koeman, die is even oud als ik. Ik lijk echt op hem en heb hem jarenlang kunnen bestuderen. Dus dat hele toontje (schakelt onmiddellijk over op de Koeman-intonatie), dat lijzige, een beetje dat Groningse, gaat me heel goed af. Als de grime met mij klaar is, nou! O ja, en Willem-Alexander, maar daar is niks aan. Altijd beleefd, altijd netjes, springt nooit uit de band – wat moet je met die man?’
Hij bestelt nog een jonge jenever met een cola ernaast. Over het ouder worden in zijn vak is hij wat ambivalent, vertelt hij. Hij bevindt zich in een fase tussen ont- en erkennen. ‘Tien jaar geleden wilde ik er nog niks van weten. Ik ging er vol in: theater maken, een nieuw tv-programma opzetten. Ik had nog niet het gevoel dat er een generatie klaarstond om het stokje over te nemen.’ Maar nu zijn de mensen die twintig jaar jonger zijn dan hij zelf ook arrivé. Die worden alweer in de rug geduwd door een nieuwe lichting, beseft hij. ‘En de theaterdirecteurs, uitgevers en omroepmensen die mij altijd kansen hebben gegeven, zijn nu met pensioen. Ik snap dat hun kekke 35-jarige opvolgers mij niet meer bellen. Dat is een beetje een raar gevoel, maar wel een heel natuurlijk proces.’
Voel je je bedreigd?
‘Dat is tot op zekere hoogte altijd zo in dit vak. Als je een paar succesvolle shows hebt, voel je je bedreigd door de wetenschap dat dat niet voor altijd is. Dan denk je: wanneer houdt dit op? Maar al stopt het, er openen zich altijd weer nieuwe wegen. Ik heb een programma gemaakt met liedjes van Drs. P, oudejaarsconferences gedaan, een boek geschreven over De kleine prins, de Disneymusicals Aladdin en Frozen vertaald. En ik speel graag mee waar anderen me nodig hebben, zoals nu in het muziektheater.’
Erik van Muiswinkel. © Hilde Harshagen
Wil je nog cabaretprogramma’s maken?
‘Ja, maar welke vorm dat moet hebben, weet ik nu niet. Daarvoor moet ik eerst een goed idee hebben dat past bij mijn levensfase. Ik moet iets te melden hebben. Ik ben geen Freek, Brigitte Kaandorp, Youp of Jochem Myjer, die een krediet hebben dat vele malen groter is. Ik heb geen carrière gebouwd op mijn persoonlijkheid.’
Waarom eigenlijk niet?
‘Ik heb die one man-uitstraling niet. Nooit gewild ook. Daarvoor vind ik samenwerken te leuk. Liever dan een ster ben ik onderdeel van een team, zowel op het podium als op tv. Ik weet niet of dat een kwaliteit is of een defect, maar die ambitie heb ik gewoon niet. De solo’s die ik heb gemaakt waren leuk, maar eenzaam: alleen op reis, alleen op het toneel, alleen in de coulissen. Ik geniet daar niet zo van. In een duo ben ik op mijn best.’
De voorstelling die hij nog zou willen schrijven, zou de tijdgeest moeten vangen, vindt hij. ‘Dingen worden voortdurend bevraagd, ter linker- en ter rechterzijde. Van gender tot cultuursubsidie, niets wordt meer zomaar aangenomen. Maar het is niet eenvoudig om daar een forse show tegenaan te zetten. Theo Maassen heeft geprobeerd zich ertoe te verhouden, en daar was veel kritiek op. Omdat hij zich als witte man niet nederig wenst op te stellen, zegt hij zelf.’
Zou een witte cabaretier dat wél moeten doen, vindt hij? ‘Nee, niemand is daartoe verplicht. Zoals het ook onzin is dat je tegenwoordig niks meer zou mogen zeggen – de meeste mensen die zich daarover beklagen mogen avond aan avond hun mening verkondigen in een talkshow. Maar als je tegenwind krijgt omdat je een term gebruikt of een grap maakt die zelfs je eigen fans niet meer oké vinden, dan moet je daar tegen kunnen. Uiteindelijk bepaalt het publiek. Als Youp echt vindt dat pisnicht een leuk woord is, moet hij dat maar voor zichzelf weten. Hij merkt het wel wanneer het niet meer van deze tijd is.’
Welke grap zou jij nu niet meer maken?
‘In 2015 voerde ik een Nederlandssprekende Chinees op in mijn show De olieworstelaar. Het was heel stereotyperend, ik had nog net niet elke r in een l veranderd. Met de kennis van Asian hate die ik nu heb, van Aziaten die worden bespuugd en uitgescholden voor pinda en coronachinees, zou ik dat nooit meer doen. Ook al huilde de zaal van het lachen.’
Het café is inmiddels vol mensen. Buiten is het donker. ‘O, praat ik al zo lang,’ zegt Van Muiswinkel. ‘Nou ja, als je begint bij mijn wieg in Eemnes, roep je het een beetje over jezelf af. Ik breng je terug naar het station.’
En dat doet hij, op de fiets, nog wat filosoferend over zijn plannen – of eigenlijk over de afwezigheid daarvan. ‘Na Robin Hood strekt zich een leeg landschap voor me uit waarin ik van alles kan doen,’ zegt hij. ‘Maar ik heb nog geen idee wat het gaat worden. Er komt altijd wel iets op mijn pad, ik ontmoet nieuwe mensen, raak ergens in geïnteresseerd en blijk toch weer iets te kunnen leveren aan het land. Zo is het mijn hele leven gegaan.’
Robin Hood is van 3 februari t/m 14 april te zien in diverse steden.
Comment
-
https://www.telegraaf.nl/podcast/656...ng-zwarte-piet
Ja meningen zijn er van alle kanten,de kijkers beslissen zelf wel wat ze willen kijken.
Comment
Comment