PREMIUM„Trump jaagt op alles dat status oplevert. En een Nobelprijs heeft prestige.’’ © ANP / EPA
Trump hunkert naar de Nobelprijs voor de Vrede: ‘Maar ik krijg ‘m nooit, wat ik ook doe’
Niemand heeft de wereld zo veel vrede gebracht als Donald Trump, althans volgens hemzelf. Iran is nu geregeld, in de nacht van vrijdag op zaterdag tekenden Congo en Rwanda een vredesplan en een deal met Vladimir Poetin zou een kwestie van tijd zijn. Dus wie zou er meer recht hebben op de Nobelprijs voor de Vrede?
Het begint onderhand een obsessie te worden. Nog voordat hij deze week daadwerkelijk voet op Nederlandse bodem zette, claimde Donald Trump via zijn sociale netwerk Truth Social nadrukkelijk dat hij Iran en Israël in het gareel had gekregen. Vrijdag bezegelde hij in Washington hoogstpersoonlijk een akkoord tussen Rwanda en de Democratische Republiek Congo (DRC). Of het allemaal standhoudt, moet nog blijken, maar volgens Trump en zijn entourage heeft de president nu al ruim voldoende diplomatieke punten gescoord voor die door hem zo begeerde Nobelprijs voor de Vrede.
Op donderdag deelde de president alweer opzichtig een bericht van een Republikeinse partijgenoot die schreef: ,,Ik heb president Trump nu officieel twee keer genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede! Hij heeft meer gedaan voor de wereldvrede dan welke andere moderne leider ook.’’
En de daaropvolgende officiële Witte Huis-video van zijn triomfantelijke Navo-bezoek – inclusief zijn gang naar het paleis – zou een promo kunnen zijn voor de verwachte hoofdprijs. Donald Trump poseerde als Daddy, vadertje wereldvrede.
‘Het volk weet het’
Hoe belangrijk hij het allemaal vindt, bleek even later weer op zijn eigen platform Truth Social, waar Trump doorschakelde naar zijn inmiddels bekende riedel van miskenning: ,,Nee, ik krijg die Nobelprijs nooit. Wat ik ook doe – Rusland/Oekraïne, Israël/Iran… Maar het volk weet het. En dat is wat telt!”
Moest hij het nu echt nog eens opsommen? Gebeld met Poetin en diens delegatie naar de onderhandelingstafel met Oekraïne gepraat; Israël en Iran uit elkaar gehaald en de atoomdreiging van het laatste land ‘volledig vernietigd’; vrede gesticht tussen Rwanda en Congo, en passant bemiddeld tussen India en Pakistan die elkaar weer eens onder vuur hadden genomen – volgens Trump zou hiermee een potentiële kernoorlog zijn voorkomen (India deed dat overigens af als onzin) – en niet te vergeten dat eerdere economische akkoord tussen Servië en Kosovo.
Dat laatste succes komt overigens ook zijn familie commercieel goed uit: schoonzoon Jared Kushner werkt mee aan een vastgoedproject in Belgrado, waaraan de Trump Organization is verbonden.
Volgens Trumps woordvoerder Karoline Leavitt is de optelsom van dit alles tamelijk eenvoudig: „Met president Trump als opperbevelhebber is de wereld een stuk veiliger.” Haar conclusie: de Nobelprijs kan naar Mar-a-Lago.
Mensenrechten in Gaza
Donald Trump is overtuigd van zichzelf, nobody does it better, dat is geen nieuws. Maar of de wereld onderschrijft dat hij inderdaad ook de Nobelprijs kan ophalen, blijft nog wel even de vraag. Amerika-kenners Frans Verhagen en Willem Post, beiden historicus, zien dat deze president bijna drammerig een reis naar Oslo eist om de prijs der prijzen in ontvangst te nemen. Maar aandringen lijkt niet voldoende. Post: „Als hij daadwerkelijk vrede brengt tussen Israël en Iran, ja dan applaudisseren we natuurlijk allemaal. Maar zover zijn we nog lang niet. In extremis kun je zeggen dat hij een soort keizer van Amerika is, en daarmee in zijn ogen ook van de hele wereld. Dan ziet hij zichzelf als de grote vredestichter die erkenning verdient.”
Dat Trump geen of weinig invloed heeft op de aanhoudende mensenrechtenschendingen in Gaza door zijn bondgenoot, de Israëlische premier Netanyahu, zal bij de Nobelcommissie niet hoog scoren, vermoedt Post.
Ook Verhagen merkt de bitterheid op in Trumps voortdurende verlangen naar de Nobelprijs voor de vrede. Dat Barack Obama de prijs direct bij zijn aantreden kreeg, blijft Trump zeer dwars zitten. Het ‘stabiele genie’ voelt zich, gezien zijn diplomatieke successen, onrechtvaardig behandeld en genegeerd.
Trump zei eerder over Obama’s bekroning: „Hij wist zelf niet eens waarom hij hem kreeg.” „Klopt. Het was overigens ook volstrekt onterecht dat Obama die prijs kreeg”, beaamt Verhagen. Obama is in meerdere opzichten een obsessie. Maar los daarvan jaagt Trump op alles waaraan hij status kan ontlenen, en een Nobelprijs brengt natuurlijk veel prestige. Ook in Amerika. „Hij zou er graag mee paraderen.”
Vier Amerikaanse presidenten en één vicepresident ontvingen tot nu toe de Nobelprijs voor de Vrede
Vier Amerikaanse presidenten en één vicepresident hebben tot nu toe de Nobelprijs voor de Vrede ontvangen. De eerste was Theodore Roosevelt in 1906, voor zijn bemiddeling bij het beëindigen van de Russisch-Japanse Oorlog.
Daarna volgde Woodrow Wilson in 1920, die werd onderscheiden voor zijn rol bij het beëindigen van de Eerste Wereldoorlog en het oprichten van de Volkenbond.
Jimmy Carter kreeg de prijs in 2002, lang na zijn presidentschap, vanwege zijn inzet voor vreedzame conflictoplossing, mensenrechten en democratie.
In 2007 werd vicepresident Al Gore beloond voor zijn werk rond klimaatverandering.
Barack Obama ontving de Nobelprijs in 2009, kort na zijn aantreden als president, voor zijn pogingen om internationale diplomatie en samenwerking te bevorderen.
De prijs voor Obama leidde tot kritiek en verbazing, ook bij hemzelf. Tijdens zijn toespraak erkende hij dat hij nog aan het begin stond van zijn werk als wereldleider, en dat zijn prestaties bescheiden waren vergeleken met iconen als Martin Luther King en Nelson Mandela. Hij doneerde een groot deel van het prijzengeld aan verschillende goede doelen.
Leave a comment: